Słoń afrykański jest największym zwierzęciem lądowym. Jest to również największy proboscid. Słonie afrykańskie mogą ważyć od 4 do 7 ton i mogą mieć długość od 13 do 16 stóp. Słonie afrykańskie charakteryzują się długimi zakrzywionymi kłami, dużymi uszami i sprawnym tułowiem. Zarówno samice, jak i samce słoni mają Shiba inu to pies, którego cechą wyróżniającą jest bardzo gęste futro. Swoim wyglądem przypomina on nieco maskotkę, niemniej jednak bywa bardzo porywczy, dlatego od samego początku potrzebuje konsekwentnego wychowania. Dla kogo zwierzę rasy shiba inu jest dobrym wyborem, a kto powinien rozważyć zakup innego psa? ContentsHistoria rasy shiba inuShiba inu vs akitaShiba inu – wzorzec rasyShiba inu – charakterJak wygląda pielęgnacja psów shiba inu?Żywienie i zdrowie rasy shiba inuShiba inu – dla kogo?Shiba inu – cena Historia rasy shiba inu Shiba inu to rasa japońska (prawdopodobnie najstarsza). Uważa się, że przodkowie jej przedstawicieli mogli pojawić się na Wyspach Japońskich nawet ok. 7000 lat byli oni psami myśliwskimi polującymi na niewielkie zwierzęta, w tym bażanty. Ciekawe jest to, że przez setki lat rasa nie zmieniała się, ponieważ w pobliżu nie było żadnych innych psów, z którymi te czworonogi mogłyby się krzyżować. Sytuacja zmieniła się pod koniec XIX wieku za sprawą Brytyjczyków. Zabrali oni ze sobą do Japonii inne rasy, takie jak pointery czy setery. W 1928 roku pojawiła się pierwsza celowa hodowla shiba inu, a 6 lat później ustalono wzorzec, jakiemu muszą odpowiadać psy. Jeżeli porównamy te czworonogi do swoich przodków, szybko zauważymy, że są one nieco bardziej muskularne i większe. Rasa shiba inu zaczęła stawać się coraz bardziej popularna w Japonii po 1937 roku, kiedy to zyskała status ‘narodowego pomnika natury’. Jest ona tak samo znana jak akita, choć w innych krajach spotykana nieco rzadziej. W czasie II wojny światowej psy shiba inu niemal całkowicie wyginęły, ale po jej zakończeniu udało się wznowić hodowlę. Współcześni przedstawiciele tej rasy pochodzą z trzech linii: Mino shiba, shinshu shiba oraz san’in shiba. W Polsce po raz pierwszy o shiba inu usłyszano w 1992 roku, kiedy to do naszego kraju przybył pierwszy samiec. Rok później przywieziono samicę, a w 1995 roku na świat przyszedł pierwszy polski miot tej rasy. Shiba inu vs akita Shiba inu oraz akita to dwie bardzo popularne rasy psów pochodzące z Japonii. Co prawda są one do siebie bardzo podobne, ale nie identyczne i trzeba o tym pamiętać. Akity są nieco większe, wysokość w kłębie samic to 58 – 64 cm, a samców 64 – 70 cm. W przypadku shiba inu wysokość to odpowiednio 35 – 39 cm i 38 – 42 cm. Czworonogi te różnią się również długością życia. Średni wiek akity to 10 – 13 lat, podczas gdy pies shiba inu może żyć nawet 16 lat. Przedstawiciele obu ras wyglądają podobnie, ponieważ są to czworonogi w typie szpiców. To, co je łączy, to przede wszystkim spiczaste, trójkątne uszy, głowa podobna do lisiej i zakręcony ogon. Ponadto psy mają bardzo gęstą sierść, która zimą zapewnia im ciepło i ochronę przed wilgocią. Niekiedy shiba inu oraz akity są porównywane pod względem wyglądu do rasy siberian husky. Shiba inu – wzorzec rasy Pies rasy shiba inu ma szerokie czoło, prostą kufę, czarny nos i lekko skośne, ciemnobrązowe oczy. Uszy są niewielkie i trójkątne, szyja jest mocna i gruba, a grzbiet silny i prosty. Czworonogi mają głęboką klatkę piersiową, a także wysoko osadzony i zakręcony nad grzbietem ogon. Ciekawe jest to, że waga zwierząt nie została sprecyzowana w oficjalnym wzorcu. W przypadku samic jest to średnio 8 – 13 kg, a samców 9 – 14 kg. Shiba inu to mały pies z dwuwarstwową szatą. Składa się ona z grubego, a jednocześnie krótkiego podszerstka oraz twardszego, dłuższego włosa okrywowego (odstaje on pod kątem ok. 45 stopni). Jeśli uważniej przyjrzymy się sierści czworonogów, zauważymy, że najkrótsza jest w okolicy głowy, a najdłuższa na ogonie. Jakie umaszczenie psów jest najczęściej spotykane? Shiba inu może być czarny (podpalany), złoty lub sezamowy, czyli złoty z czarnym nalotem. Bardzo istotne są oznaczenia określane mianem ‘urajiro’. To inaczej rozjaśniona do białego odcienia sierść znajdująca się na policzkach i boku kufy, pod brodą, na piersi, szyi, brzuchu oraz wewnętrznej stronie nóg. Zdarza się, że staje się ona widoczna dopiero w momencie, gdy szczenięta skończą 1. rok życia. Shiba inu nie może być całkowicie biały, niepożądane są też jasne znaczenia na końcu ogona. Jak już zostało wspomniane, wielkość shiba inu zależy od płci, jednak nie są to bardzo duże psy. Biorąc pod uwagę ich wysokość w kłębie, można zauważyć podobieństwo do takich ras jak: Podenco andaluz, polski owczarek nizinny, clumber spaniel czy islandzki szpic pasterski. Shiba inu – charakter Pies shiba inu ma bardzo silny charakter, wyróżniają się tym wszystkie rasy pochodzące z Japonii. Nierzadko mówi się o nim, że jest to ‘wielkie zwierzę w małym ciele’, jest bardzo sprytny, inteligentny, a do tego lubi stawiać na swoim. Właściciel takiego czworonoga musi być cierpliwy, a jednocześnie konsekwentny, konieczne jest wyznaczanie pupilowi wyraźnych granic. Wynika to z tego, że kiedy shiba inu zechce osiągnąć zamierzony przez siebie cel, może posunąć się nawet do agresji. Odpowiednie wychowanie zwierzęcia to kluczowa kwestia, zwłaszcza jeśli pojawiło się ono w domu zamieszkiwanym przez dzieci. Shiba inu przeważnie zachowuje dystans w stosunku do obcych, jednak osoby, które zdąży poznać, po pewnym czasie zaczyna akceptować. Co istotne, pies nie jest bardzo wylewny w okazywaniu uczuć, ale lubi zabawy z ludźmi. Kiedy już zmęczy się towarzystwem i zechce odpocząć w samotności, po prostu chowa się w swojej kryjówce, żeby się zdrzemnąć. Dobrze wychowane zwierzę z pewnością będzie odważne, a przy tym czujne i lojalne wobec swojej rodziny. Shiba inu niezbyt dobrze czuje się w towarzystwie innych czworonogów, w szczególności psów tej samej płci, może wdawać się z nimi w bójki. Ma on instynkt łowiecki, dlatego nie zaleca się spuszczania czworonoga ze smyczy podczas spacerów w otwartym, rozległym terenie. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że przedstawiciel rasy shiba inu nie będzie dobrze znosił także mieszkających z nim kotów i innych, równie małych zwierząt. Często są one traktowane przez takie psy jako zdobycz, którą należy ścigać. Czytając opinie o rasie shiba inu, można dojść do wniosku, że nie są to hałaśliwe czworonogi. Niemniej jednak są one czujne i głośnym szczekaniem dają rodzinie do zrozumienia, że dostrzegły coś niepokojącego. Osoby mające dom z ogrodem mogą wypuszczać zwierzęta na zewnątrz, ale należy pamiętać, że przeskoczenie płotu nie stanowi dla shiba inu żadnego problemu. To psy, które nie mogą być pozostawione same sobie, gdyż wtedy zaczynają zachowywać się destrukcyjnie. Proces ich socjalizacji należy rozpocząć jak najwcześniej, nie można przy tym im pobłażać. Już jako szczeniak shiba inu może okazać się trudny w wychowaniu. To rasa, która współpracuje z człowiekiem wtedy, kiedy ma na to ochotę, bywa uparta i nigdy się nie poddaje. Jak wygląda pielęgnacja psów shiba inu? Co prawda sierść psów shiba inu jest gęsta, ale nie wymaga codziennego szczotkowania. Nie jest ona podatna na plątanie czy powstawanie kołtunów, więc tego typu zabiegi pielęgnacyjne wykonuje się sporadycznie. Wyjątkiem są okresy linienia, wówczas szczotkowanie powinno odbywać się częściej. Włos shiba inu nie ma łusek, dlatego łatwo usuwa się go z odzieży, dywanów czy mebli. Czworonogi nie lubią kąpieli, ale ze względu na to, że ich sierść nie jest podatna na zabrudzenia czy zbieranie rzepów, nie trzeba tego robić często. Co pewien czas należy za to kontrolować oczy, uszy i pazury pupila, a w okresie od wiosny do późnej jesieni dokładnie sprawdzać ciało w poszukiwaniu kleszczy. Ponieważ są to pasożyty mogące przenosić groźne choroby (w tym boreliozę i babeszjozę), warto zabezpieczyć przed nimi psa. Jednym ze skuteczniejszych sposobów jest obroża przeciw kleszczom, która po założeniu na szyję czworonoga działa nawet przez 6 – 8 miesięcy. Ważne jest to, aby jak najwcześniej przyzwyczajać psa do czesania, a także innych zabiegów pielęgnacyjnych, w tym przycinania pazurów i wycierania łap po spacerze. Inaczej wykonywanie takich czynności będzie bardzo kłopotliwe ze względu na niespokojne zachowanie pupila, dorosłe czworonogi mogą wytrwale bronić siebie i swojej nietykalności. Żywienie i zdrowie rasy shiba inu Podobnie jak inne psy, shiba inu są mięsożercami. Można im podawać dobrej jakości suchą i mokrą karmę lub zdecydować się na żywienie typu BARF. To indywidualna decyzja podejmowana przez właściciela. W razie wątpliwości warto przedyskutować tę kwestię ze specjalistą, który pomoże w ułożeniu właściwej diety dla czworonoga. Co istotne, shiba inu to rasa wytrzymała, średnia długość życia psów to nawet 15- 16 lat. Niemniej jednak zwierzęta mają genetyczne predyspozycje do niektórych chorób, w szczególności oczu. To jaskra oraz postępujący zanik siatkówki. Shiba inu często boryka się również z niedoczynnością tarczycy oraz alergiami, które można rozpoznać po swędzącej skórze, zapaleniu ucha oraz grzybicy. Shiba inu – dla kogo? Co prawda shiba inu to nie miniaturka, ale nie jest też bardzo dużym psem. Według ekspertów może on mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku, pod warunkiem, że właściciel każdego dnia zapewni mu dostatecznie dużo ruchu na świeżym powietrzu. Rasa nie jest najlepszym wyborem do domu zamieszkiwanego przez koty. Żeby shiba inu zaakceptował inne psy w otoczeniu, niezbędna jest socjalizacja, co wymaga sporo cierpliwości. Zwierzę toleruje dzieci, ale zaczyna odczuwać dyskomfort, kiedy okazuje mu się za dużo uczuć. Z tego względu rasa jest polecana rodzinom ze starszymi pociechami, które wiedzą już, jak postępować z czworonogami. Ponieważ psy są bardzo aktywne, niezależne i uparte, nie sprawdzają się w roli pupila osób starszych. Seniorom trudno będzie za nimi nadążyć, problemem może być też szkolenie. To oznacza, że pochodzące z Japonii czworonogi są dobrym wyborem głównie dla bardziej doświadczonych i aktywnych fizycznie osób. Shiba inu może bez przeszkód podróżować z rodziną na wakacyjne wyjazdy, ale źle znosi upał i trzeba o tym pamiętać, wybierając miejsce wypoczynku. Jeżeli wspólna podróż z pupilem nie jest możliwa, należy znaleźć mu odpowiedzialnego opiekuna, który będzie wiedział, jak z nim postępować. Shiba inu – cena Ile kosztuje shiba inu? Cena za szczeniaka z rodowodem zwykle mieści się w zakresie od 3000 do 5000 zł. Jeśli znaleźliśmy hodowlę oferującą psy za znacznie mniejszą kwotę, powinniśmy z niej zrezygnować i poszukać innego miejsca. Istnieje duże ryzyko, że jest to pseudohodowla, prowadzona przez niedoświadczoną osobę, której zależy wyłącznie na zysku, a nie zdrowiu i bezpieczeństwu zwierząt. Wiele osób zastanawia się, czy można znaleźć psy shiba inu bez rodowodu? Nie ma rasowych czworonogów bez tego dokumentu. Tylko po jego uzyskaniu możemy sprawdzić przodków swojego pupila i zyskać pewność, że przynależy do rasy, jest on wymagany w przypadku zwierząt prezentowanych na wystawach. Ciekawe jest to, że dawniej adopcja shiba inu była niemożliwa. Obecnie od czasu do czasu można znaleźć ogłoszenia informujące o tym, że psy tej rasy szukają nowych rodzin z różnych powodów, przykładowo śmierci właściciela, przeprowadzki do innego kraju czy silnej alergii jednego z domowników. Zdarza się też, że kochającego i odpowiedzialnego domu dla shiba inu szuka schronisko. Jednak przeważnie nie są to rasowe zwierzęta, a jedynie w typie rasy, czyli wyglądające bardzo podobnie. Osoby, którym zależy na adopcji takiego czworonoga, powinny przeglądać też ogłoszenia z innych krajów, gdzie rasa jest bardziej popularna. Jeżeli zdecydujemy się na zakup szczeniaka z rodowodem, upewnijmy się, że hodowla jest zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce i prowadzona przez doświadczonego hodowcę. Pies pochodzący z mało wiarygodnego miejsca może być bardziej podatny na schorzenia, a nawet borykać się z różnymi, poważnymi chorobami genetycznymi. Ponadto takie zwierzę często sprawia problemy socjalizacyjne. Pan Stary Chińczyk pewnie niejeden :)..Przepraszam , że trwało .Ale jako , że trwało , będzie dziś tylko o . Follicular lymphoma . No , może tylko ;) .O samej istocie wymienionego , jak historii - pierwszych przypadkach etc. tym razem nie . źródeł dość , a rozżalić Pacjentów Szanownych…
Jack Russell terrier to inteligentny, energiczny i odważny pies, który jednocześnie bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Przedstawicieli wspomnianej rasy coraz częściej można spotkać na ulicach i w parkach, spacerujących razem ze swoimi właścicielami. Czy Jack Russell terrier to dobry wybór do domu zamieszkiwanego np. przez małe dzieci? Jakimi cechami wyróżnia się ta rasa? ContentsPies Jack Russell terrier – pochodzenieJak wygląda Jack Russell terrier?Jack Russell terrier – charakterJack Russell terrier – żywienieDla kogo rasa Jack Russell terrier jest odpowiednia?Jack Russell terrier – cenaIle żyje Jack Russell terrier? Pies Jack Russell terrier – pochodzenie Obecnie hodowla Jack Russell terrier odbywa się w wielu miejscach w Polsce, a także w innych krajach. Jednak nie wszyscy właściciele psów tej rasy znają jej historię i wiedzą, jak powstała. Nazwa pochodzi od imienia i nazwiska mężczyzny, który postanowił zająć się hodowlą myśliwskich terierów, wykorzystywanych podczas polowań na lisy. Jack Russell był brytyjskim pastorem, a za założycielkę stworzonej przez niego rasy uznaje się należącą do niego suczkę o imieniu Trump (był to Jack Russell terrier szorstkowłosy), którą kupił w czasie studiów teologicznych. Mężczyźnie zależało na tym, aby należące do nowej rasy psy były w stanie nie tylko wytrwale gonić lisy, ale dodatkowo wypłoszyć je z nory. Musiały one być małe i mieć bardzo dobrą kondycję fizyczną. Przyjmuje się, że oficjalna historia rasy Jack Russell terrier rozpoczyna się w ok. 1872 roku. Wówczas powstał ‘Jack Russell terrier Club of Australia’, gdyż to właśnie do Australii trafili pierwsi potomkowie brytyjskiej suczki Trump. Kiedy pastor Jack Russell zmarł, wyhodowana przez niego rasa terriera była określana mianem ‘working terrier’, a więc terierów pracujących. Nazwisko mężczyzny pojawiło się w oficjalnej nazwie w latach 30. XX wieku. Co ciekawe, do dzisiaj to Australia ma decydujące słowo we wszystkich kwestiach, jakie dotyczą rozwoju tej odmiany terierów. Psy tej rasy są wykorzystywane do polowań na lisy, a także borsuki czy świstaki, niemniej jednak coraz częściej są wybierane jako zwierzęta rodzinne. Na popularność Jack Russell terrier istotny wpływ miał amerykański serial ‘Frasier’, opowiadający historię radiowego psychiatry Frasiera Crane’a, który po rozwodzie wraca do rodzinnego Seattle. W 192 odcinkach pojawił się Eddie Crane, czworonóg głównego bohatera, przedstawiciel rasy Jack Russell terrier. Jak wygląda Jack Russell terrier? Jack Russell terrier to stosunkowo niewielki pies. Jego rozmiar w kłębie to 25 – 30 cm (dotyczy to zarówno suczki, jak i samca). Typowy przedstawiciel tej rasy ma krępą i mocną budowę ciała, jego sylwetka jest prostokątna. Średnia waga Jack Russell terrier to 5 – 6 kg. Charakterystyczne cechy psa to: Prosty grzbiet, umięśnione tylne łapy, głęboka klatka piersiowa, a dodatkowo wyraźnie zaznaczony mostek. Ogon w ruchu jest postawiony, w spoczynku przeważnie opada. Jack Russell terrier to pies mający ciemne oczy, uszy są niewielkie i załamane do przodu. Idealny wzorzec tej odmiany teriera ma białą sierść oraz zabarwione na czarno, rudo lub brązowo głowę i ogon (tricolor Jack Russell terrier). Im mniej plamek znajduje się na tułowiu zwierzęcia, tym w większym stopniu przypomina ono ideał Jack Russell terrier. Niemniej jednak możemy wyróżnić trzy podstawowe wzorce: ♦ Jack Russell terrier szorstkowłosy – ma gęstą, długą i twardą sierść. Włos układa się w różnych kierunkach. ♦ Jack Russell terrier typ złamany – ma tzw. umaszczenie drutowate, sierść jest biała i pojawiają się na niej czarne oraz brązowe łatki. Włos jest półtwardy i średniej długości, układający się w jednym kierunku. ♦ Jack Russell terrier krótkowłosy (Jack Russell terrier gładkowłosy) – ma białe umaszczenie i czarne oraz brązowe plamy. Szata jest krótka, wygładzona, włos układa się w jednym kierunku i przylega do ciała. Jack Russell terrier – charakter Usposobienie Jack Russell terriera, ze względu na niewielki rozmiar zwierzęcia, wielu osobom wydaje się łagodne. Jednak trzeba mieć na uwadze, że przedstawiciele tej rasy to bardzo energiczne i pewne siebie zwierzęta. Mają one bardzo mocny instynkt myśliwski, jednocześnie wykazują duży potencjał w kwestii dyscyplin sportowych, choć w tym przypadku wymagają szkolenia (co nie jest łatwe). Jack Russell terrier jest łowcą, ma bardzo dobrze wykształcony zmysł węchu, co w połączeniu z determinacją pozwala mu na wytropienie lisów lub innych dzikich zwierząt. To niezawodny pomocnik myśliwego, gdyż może polować nie tylko na ziemi, ale i pod ziemią, wytropi każdą norę. Czytając opinie o Jack Russell terrier, można wywnioskować, że z natury są to czworonogi miłe i przyjazne. Uwielbiają zabawę, w szczególności z dziećmi, są żywe i dynamiczne. Wielu właścicieli psów Jack Russell terrier przyznaje, że ich czworonogi nie potrafią być spokojne przez dłuższy czas. To zwierzęta, które nie boją się żadnych wyzwań, często popadają w konflikty z innymi psami, również przedstawicielami znacznie większych ras. Jack Russell terrier może sprawdzić się jako stróż domu. Ponieważ jest żywiołowy, nie jest typowym psem salonowym, jednak uwielbia towarzystwo i życie rodzinne. Wychodząc na spacer z psem Jack Russell terrier, trzeba zachować ostrożność, ponieważ w każdej chwili może ujawnić się jego instynkt łowiecki. Często zdarza mu się biegać za kotami, wiewiórkami i innymi zwierzętami, lubi również kopać dziury, ignorując przy tym komendy swojego właściciela, aby szybko wrócił. Warto mieć też na uwadze, że psy Jack Russell terrier potrafią być bardzo hałaśliwe, zwłaszcza gdy w pobliżu pojawią się obce mu osoby. Głośne ujadanie pojawia się też w chwilach radości i podczas domagania się zabawy czy uwagi. Jack Russell terrier – żywienie Już jako szczeniak Jack Russell terrier powinien mieć zapewnioną odpowiednio zbilansowaną dietę, to pozwoli mu prawidłowo się rozwijać. Przedstawiciel tej rasy jest żywiołowy, dlatego potrzebuje jedzenia o właściwym poziomie kaloryczności, które da mu dużo energii do zabawy czy polowania. Zaleca się, aby psom Jack Russell terrier podawać średniobiałkową karmę. Przeważnie mają one dobry apetyt i nie są wybredne, dlatego trzeba kontrolować ilość pokarmu, żeby zapobiec problemom z nadwagą. Należy również pamiętać o tym, że jako szczenięta czworonogi potrzebują więcej białka niż dorosłe osobniki czy seniorzy, dlatego sposób żywienia musimy dopasować do wieku swojego pupila. Istotną rolę w tej kwestii odgrywa także poziom aktywności fizycznej i stan zdrowia. Standardowo szczeniaki Jack Russell terrier karmi się od 4 do 6 razy dziennie, a dorosłe psy 2 razy dziennie. Podstawą diety powinno być mięso, ale posiłki warto wzbogacić o dodatki, takie jak warzywa (są źródłem cennych witamin i minerałów). Mniej więcej w 9 – 12 miesiącu życia psy Jack Russell terrier przechodzą na tzw. dorosłe żywienie, mniej kaloryczne, ale jednocześnie bogate w składniki odżywcze. Dla kogo rasa Jack Russell terrier jest odpowiednia? Czworonogi należące do rasy Jack Russell terrier nie są dobrym wyborem dla osób, które do tej pory nie miały psa. Brak odpowiedniej wiedzy czy doświadczenia w wychowywaniu zwierząt sprawi, że opieka nad tak energicznym i momentami niesfornym pupilem może okazać się dużym wyzwaniem. Każdy właściciel Jack Russell terrier musi być świadomy, że długie spacery w przypadku tej rasy to nie wszystko. Trzeba też dbać o inne, codzienne formy aktywności fizycznej, pozwalające na zaspokojenie zwierzęcego instynktu łowieckiego. Psy Jack Russell terrier lubią polować i mają dużą potrzebę ruchu. Osoby mieszkające na wsi czy na przedmieściach muszą w odpowiedni sposób zabezpieczyć swoją posesję, aby wdający się w pościg pupil nie uciekł poza jej granicę (co mogłoby okazać się bardzo niebezpieczne). Należy także zabezpieczyć czworonoga przed zewnętrznymi pasożytami, w tym pomocna może okazać się obroża na kleszcze dla psa. Jack Russell terrier to psy niezależne i uparte, dlatego trudno będzie im zaprzyjaźnić się z innymi małymi zwierzętami domowymi, a w szczególności z kotami. Problemem często jest też towarzystwo innych psów. Jednak jeśli Jack Russell terrier trafi do domu pełnego czworonogów jako szczeniak i zostanie odpowiednio wyszkolony, istnieje duże prawdopodobieństwo, że między nim a resztą zwierząt do konfliktów będzie dochodziło rzadko. Takiego psa można wybrać do domu zamieszkiwanego przez dzieci, maluchy będą dla niego współtowarzyszami zabawy. Niemniej jednak należy uczyć pociechy, że zwierzę nie akceptuje braku szacunku i bardzo gwałtownych zachowań, szybko może stracić cierpliwość. Czy Jack Russell terrier to dobry wybór dla seniorów? Osoby starsze mogą mieć duży problem z zapanowaniem nad swoim pupilem, przedstawiciel tej rasy potrzebuje nie tylko odpowiedzialnego, ale przede wszystkim aktywnego fizycznie właściciela. Jeśli zwierzę jest dobrze wyszkolone, może bez przeszkód towarzyszyć swojej rodzinie w każdej podróży. Jack Russell terrier – cena Osoba, której marzy się pies Jack Russell terrier, powinna znaleźć profesjonalnego i sprawdzonego hodowcę. Rasa ta cieszy się coraz większą popularnością i pojawia się wiele tzw. pseudohodowli, w których najważniejszy jest zysk, a nie dobro zwierząt. To inaczej niezarejestrowane hodowle, które nie mają odpowiednich uprawnień, a pochodzące z nich czworonogi często nie tylko nie mają rodowodu, ale też są bardziej podatne na choroby. Wybierając miejsce, z którego kupimy wymarzonego psa należy sprawdzić przede wszystkim to, czy jest zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce (ZKWP). To najważniejsze i jednocześnie najstarsze stowarzyszenie hodowlane w naszym kraju, a do tego jedyna polska organizacja należąca do Międzynarodowej Federacji Kynologicznej. Pseudohodowle nie zawsze są miejscem, gdzie zwierzęta są traktowane bardzo źle (taki obraz zazwyczaj przedstawiają nam media). Niektórzy właściciele zapewniają czworonogom stosunkowo dobre warunki, ale przede wszystkim nie mają właściwych uprawnień do tego, aby je rozmnażać i sprzedawać (są to psy ‘w typie rasy’ a nie rasowe). Jako opiekunowie psa sami nie potrzebujemy rodowodu, ale tego typu dokument potwierdza, że zwierzę rzeczywiście jest przedstawicielem określonej rasy. Otrzymując rodowód, zyskujemy pewność, że pies wygląda tak, jak powinien, a dodatkowo jego charakter okaże się taki, jakiego się spodziewamy. Adopcja Jack Russell terriera ze schroniska jest możliwa, ale rasowe psy rzadko trafiają w tego typu miejsca (zwykle z powodu skrajnej nieodpowiedzialności poprzedniego właściciela). Znacznie częściej na nowy dom czekają zwierzęta ‘w typie rasy’, które wyglądają podobnie jak przedstawiciele Jack Russell terrier. Szczeniaki ze sprawdzonej hodowli przeważnie kosztują od 2500 do 3500 zł, choć czasami cena przekracza kwotę 4000 zł. Zdarza się to w sytuacjach, gdy są to psy po rodzicach odnoszących sukcesy np. w wystawach. Niższa cena za szczenię Jack Russell terrier powinna być dla nas sygnałem, że hodowla może nie być zarejestrowana w ZKWP. Ile żyje Jack Russell terrier? Jack Russell terrier to pies, którego średnia długość życia to ok. 14 lat. Najczęstszymi chorobami i schorzeniami, z jakimi zmagają się zwierzęta tej rasy, są: ♦ miastenia, ♦ głuchota, ♦ zwichnięcie rzepki, ♦ zwichnięcie soczewki, ♦ zaćma, ♦ ataksja, ♦ choroba von Willebranda. Psy Jack Russell terrier mają wytrzymały organizm, ale są podatne na niektóre choroby wrodzone, których przyczyną jest chów wsobny (kojarzenie zwierząt spokrewnionych przez wspólnych przodków). Czworonogi pochodzące z pseudohodowli zazwyczaj okazują się bardzo nadpobudliwe i trudno nad nimi zapanować, nawet po wielu godzinach szkoleń. Psy Jack Russell terrier dobrze znoszą upały, ale w bardzo gorące dni lepiej unikać prowokowania do wzmożonej aktywności fizycznej. Zimą czworonogom nie przeszkadza mróz, uwielbiają wychodzić i przebywać na zewnątrz, bez względu na warunki atmosferyczne. Dobrze zbilansowana dieta pozwala psom uniknąć otyłości, która może prowadzić do cukrzycy, zwyrodnienia kręgosłupa, zerwania więzadła krzyżowego, nadciśnienia tętniczego czy nadczynności kory nadnerczy. Czworonogi należące do rasy Jack Russell terrier nie wymagają specjalistycznej pielęgnacji, poza odpowiednim sposobem żywienia, regularnymi kontrolami weterynaryjnymi i dużą dawką aktywności fizycznej. Krótkowłosy Jack Russell terrier może wymagać czesania kilka razy w miesiącu, a w czasie intensywnego linienia podcinania podszerstka, ale nie powinno to być kłopotliwe. Do kąpieli należy stosować łagodne szampony, np. hipoalergiczne, gdyż ta odmiana terierów ma skłonności do alergii skórnych.
Nowotwory brzegu odbytu są oceniane jak nowotwory skóry i na wstępie mają lepsze rokowanie niż zmiany kanału odbytu, a możemy podzielić je na: raka płaskonabłonkowego odbytu, raka brodawkowatego, chorobę Bowena, chorobę Pageta. Rak odbytu przybiera różne formy, może przypominać zarówno polipy, jak i długo gojące się owrzodzenia.
Oceniamy nasz świat głównie za pomocą wzroku. Mało kto z nas zdaje sobie sprawę, że ta wizja jest efektem kombinacji różnych czynników, i jest ograniczona możliwościami naszego narządu wzroku. Nie możemy tak naprawdę powiedzieć, jaka jest rzeczywistość, ale możemy spróbować spojrzeć na świat innymi oczami – na przykład zwierząt i owadów, które rozwinęły odrębne od naszych mechanizmy przetwarzania promieni świetlnych. 1. Ptaki Ptaki mają cztery rodzaje komórek stożkowych w swoich oczach, zwanych fotoreceptorami, podczas gdy ludzie mają tylko trzy. Umożliwia to ptakom zobaczyć świat z zupełnie innej perspektywy – znacznie lepiej niż nasza. Większość ptaków może również zobaczyć spektrum ultrafioletu. W przeciwieństwie do ludzi ptaki mogą widzieć spektrum kolorów: czerwonego, zielonego, niebieskiego i ultrafioletowego. Co widzą: ludzie (po lewej) i ptaki (po prawej) Obraz widziany oczami ptaka 2. Psy Psy mają tylko dwie komórki stożkowe – niebieskie i żółte i nie widzą czerwonego i zielonego koloru. Ich wizje można porównać do człowieka, który jest ślepy na kolory. Co widzą: ludzie (po lewej) i psy (po prawej) Czy widzisz znak zapytania na tym obrazku? Jeśli nie możesz być daltonistą nie widzieć różnicy między zielonym a czerwonym. W porównaniu do nas psy mają znacznie szersze pole widzenia. 3. Ustonogie Skorupiaki mają najbardziej złożony system widzenia znany wśród zwierząt. Mogą używać zestawu filtrów, aby rozdzielić światło ultrafioletowe na bardziej subtelne kolory. To przykład, gdy zwierzę wykorzystuje zestaw filtrów do rozszerzenia palety widzialnych barw. Mają do 16 fotoreceptorów, które mogą wykryć promieniowanie UV, światło widzialne i światło spolaryzowane. Mogą również widzieć głębie przy użyciu tylko jednego oka oraz poruszać oczami niezależnie od siebie. Krewetki mają aż 16 fotoreceptory, ludzie mają zaledwie trzy. Oko krewetki widziane w dużym zbliżeniu. Doskonale widoczne są poziome rzędy komórek zawierające fotoreceptory. 4. Wąż Żmije, grzechotniki, pytony, a nawet boa widzą świat dosłownie na dwa sposoby – mogą zobaczyć trochę kolorów, jak również podczerwień za sprawą czujników podczerwieni umieszczonych w ich łebkach. Grzechotnik w małych zagłębieniach po obu stronach jego głowy ma tysiące komórek receptorowych, które są naprawdę mikroskopijnej wielkości czujnikami podczerwieni. Mimo małych rozmiarów czujniki są co najmniej 10 razy bardziej czułe niż najlepsze sztuczne czujnikami podczerwieni, jakie kiedykolwiek zbudowano. Co widzi: wąż (po lewej) i człowiek (po prawej) Widok w podczerwieni 5. Mątwa Głowonogi takie jak kalmary i ośmiornice ewoluowały oddzielnie od kręgowców, więc ich zdolności widzenia bardzo różnią się od naszych. Na przykład oczy głowonogów nie mają tzw. martwego pola widzenia, a źrenica mątwy jest w kształcie litery W, dzięki czemu nabierają szczególnego wyglądu, przydatnego, gdy prowadzi się drapieżne życie w oceanie. Mątwy widzą świat bardziej rozmyty niż my i są całkowitymi daltonistami. Mają jeden fotoreceptor, który pozwala im widzieć odcienie szarości i drugą parę, która pozwala im wykrywać polaryzację. Ludzie mogą doświadczyć takiego widzenia tylko nosząc odpowiednie okulary przeciwsłoneczne, które redukują promienie słoneczne zgodnie z orientacją fal światła. Co widzi: mątwa (po lewej) i człowiek (po prawej) Mątwy mogą wytwarzać specjalny polaryzacyjny wzorek na swojej skórze w celu komunikowania się, widząc siebie nawzajem w odcieniach szarości z naniesioną informacją polaryzacyjną. 6. Pszczoła Pszczoły mają receptory dla kolorów niebieskiego i zielonego, ale także widma UV. Mimo że pszczoły nie widzą czerwonego koloru, widzą inne długości czerwonawych fal, takich jak pomarańczowy i żółty. Kolory, które pszczoły widzą sto więc: niebiesko-zielony, niebieski, fioletowy i ultrafioletowy. Jak widzi: pszczoła (po lewej) i człowiek (po prawej) Pszczoły nie tylko mogą zobaczyć kwiaty inaczej niż my, widzą także ultrafioletowe sygnały świetlne w centrum kwiatu. Kolory płatków i wzory UV dramatycznie informują o ilości nektaru i pyłku pozostałego w kwiatku. Wzorki UV działają się jak linie na pasie lądowania, prowadząc pszczoły do źródła nektaru. Jak widzi: człowiek (po lewej) i pszczoła (po prawej) 7. Koty Koty mają o wiele więcej pręcików, co zwiększa ich zdolność widzenia w słabym świetle i w nocy, ale nasza siatkówka ma o wiele więcej stożków niż u kotów. To daje nam fantastyczną wizję w dzień – z dużą ilością żywych kolorów i doskonałym widzeniem szczegółów. Ponadto koty mają pole widzenia, które obejmuje aż do 200 stopni, w porównaniu do 180 stopni u ludzi. Koty podobnie jak psy mają tzw. tapetum lucidum, która jest warstwą odblaskową na siatkówce, która przesyła światło przechodzące przez siatkówkę z powrotem do oka. Podczas gdy poprawia to zdolność widzenia w ciemności, zmniejsza to z drugiej strony ostrość widzenia. Tapetum i inne mechanizmy dają kotu możliwość wykrycia minimalnego światła, co przyczynia się do widzenia ruch w ciemności. Jak widzi: człowiek (na górze) i kot (na dole) Jak widzi: człowiek (na górze) i kot (na dole) 8. Skarabeusze Te owady mają zdolność do odbijania rodzaju światła, którego my nie widzimy – tzw. okrągłego światła spolaryzowanego. Nie wiadomo dokładnie w jakim celu, ale przypuszcza się, że do wzajemnej komunikacji. Spolaryzowane światło może być szkodliwe dla ludzi, przez co musimy nosić okulary przeciwsłoneczne, aby chronić nasze oczy, ale niektóre zwierzęta używają go, by przetrwać. Modliszki, krewetki, skarabeusze, chrząszcze i nietoperze to tylko niektóre ze zwierząt, które korzystają z tej formy wizji. 9. Nietoperz Nietoperze używają echolokacji, aby zlokalizować i złapać zdobycz. Gdy nietoperz leci, wytwarza stały strumień wysokiego dźwięku, który tylko nietoperze są w stanie usłyszeć. Kiedy fale dźwiękowe odbijają się od owada lub innego zwierzęcia, echo wraca do nietoperza. Badania potwierdzają, że nietoperze widzą również światło spolaryzowane. Wielkouchy Nocek Duży jest pierwszym znanym przykładem ssaka, który nawiguje swój ruch, używając światła spolaryzowanego. Nietoperz używa rozrzuconych spolaryzowanych promieni światła o zachodzie słońca, aby skalibrować swój wewnętrzny kompas i latać w dobrym kierunku. 10. Motyle Podobnie jak pszczoły są w stanie wykrywać zapas nektaru w kwiatku. Motyle mają tylko 0,04 z ludzkiej ostrości widzenia, jest to jednak wystarczająco by dostrzec mały pręcik z odległości 50 centymetrów. W jaki sposób motyl znajduje kwiat? Motyl widzi tylko kolor zielony, jednak jeśli nauczymy motyla, że nektar pojawia się na czerwonym kawałku papieru, motyl zapamięta to i nauczy się rozpoznawać również czerwony kolor. Jednak mechanizm stojący za tym procesem jest dla nas nieznany. Co widzi: człowiek (po lewej) i motyl (po prawej) Struktura oka motyla różni się bardzo od ludzkiego. Składają się z ułożonych w charakterystyczny wzór mozaikowy omatidiów czyli charakterystycznych tubkowatych „oczek”, z których każde posiada własną rogówkę, komórki barwnikowe i receptory, odbierając tylko wąski wycinek pola widzenia. Daje to obraz mozaikowy, który zostaje przetworzony w układzie nerwowym. Motyl ma aż 12 tysięcy omatidiów, każdy z nich działa jak piksel w aparacie fotograficznym przetwarzając fragment obrazu. Świat widziany oczami motyla Świat widziany oczami motyla
Rak płaskonabłonkowy skóry często występuje w miejscach uszkodzeń - na powierzchni ubytków bliznowatych, owrzodzeń, ognisk leukoplakii. Na wczesnym etapie wygląda jak grudka, ale szybko rozpada się wraz z powstaniem wrzodu, który szybko się powiększa. Czerniak powstaje z nagromadzeń melaniny - znamion. Jej pierwszym objawem może
Ryś jest samotnym kotem, który nawiedza odległe północne lasy Ameryki Północnej, Europy i Azji. Rysie pokryte są piękną, gęstą sierścią, która utrzymuje je w cieple podczas mroźnej zimy. Poznajcie fascynujące ciekawostki, fakty i ważne informacje o rysiach. 1. Rysie dzielimy na następujące gatunki: ryś rudy, ryś kanadyjski, ryś euroazjatycki i ryś iberyjski. 2. Ryś euroazjatycki jest jednym z najczęściej występujących dzikich kotów na świecie i można go spotkać w lasach Europy Zachodniej, Rosji i Azji Środkowej. 3. Rysie są zazwyczaj samotne, chociaż mała grupa może od czasu do czasu razem podróżować i polować razem. 4. Rysia iberyjskiego początkowo uważano za ten sam gatunek co rysia euroazjatyckiego, jednak morfologia i genetyka określiły go jako swój własny gatunek. 5. Raz w roku samica rodzi od dwóch do czterech kociąt. Młode pozostają z matką jeszcze przez jedną zimę, w sumie około dziewięciu miesięcy, zanim skosztują samodzielnego życia jako młode dorosłe. 6. Wszystkie cztery gatunki należą do rodziny Felidae (kota), która jest podzielona na dwie podrodziny: Pantherinae (2 istniejące rodzaje, 7 istniejących gatunków) i Felinae (13 istniejących rodzajów, ponad 30 istniejących gatunków). 7. Ryś jest członkiem rodziny kotów. Można je spotkać w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Rysie żyją na terenach leśnych na północy, dobrze przystosowanych do życia w bardzo niskiej temperaturze. 8. Ich duże łapy również są futrzaste i uderzają o ziemię rozłożonym ruchem palców, co sprawia, że funkcjonują jak naturalne rakiety śnieżne. 9. Rysia euroazjatyckiego można uznać za dość skryte stworzenie. Wydawane przez niego dźwięki są bardzo niskie i często niesłyszalne, a ich obecność na danym obszarze może pozostać niezauważona przez lata. 10. Czy widziałeś, jak kot poluje na mysz? Kot gra w grę, ponieważ cierpliwie obserwuje mysz i powoli skrada się w jej kierunku, zanim wyskoczy. Ryś jest kotem, który tak samo poluje na wolności. Ryś nie jest szybkim zwierzęciem, więc opiera się na atakach z zaskoczenia. 11. Rysie żyją w wysokogórskich lasach z wieloma krzewami, trzcinami i trawą. Polują tylko na ziemi, ale potrafią wspinać się na drzewa i pływać. 12. Ryś iberyjski ma sierść z ciemnymi plamami, długie nogi, krótki ogon i kępki włosów na końcu uszu, co jest charakterystyczne dla gatunku rysia. Ma charakterystyczną „brodę” wokół pyska i waży mniej więcej połowę wielkości największego gatunku rysia: rysia euroazjatyckiego. Samce rysia iberyjskiego ważą około 13 kg, a samice 10 kg. 13. Liczba rysia jest znacznie zmniejszona przez kłusownictwo. Są atakowane ze względu na futro, które jest cenione w branży mody. 14. Te koty unikają ludzi i polują w nocy, więc rzadko je można spotkać. 15. Chociaż może polować w ciągu dnia (zwłaszcza, gdy brakuje jedzenia), ryś euroazjatycki jest głównie nocny lub aktywny o świcie i zmierzchu. Spędzają dzień śpiąc w gęstej roślinności. 16. Ich futra są jasnobrązowe i pokryte czarnymi śladami lub plamami. 17. Można je spotkać w niektórych miejscach w północnej Skandynawii, w Ameryce Północnej, a także w Himalajach. Od lat 90-tych XX wieku ludzie starają się przenieść część populacji rysia euroazjatyckiego do Niemiec. Znajdują się one również w Puszczy Białowieskiej i południowej Hiszpanii. 18. Rysie iberyjskie polują prawie wyłącznie na królika europejskiego, uzupełniając tę dietę kaczkami, młodymi jeleniami i w razie potrzeby kuropatwami. 19. Długość rysia euroazjatyckiego wynosi około 90-110 cm, a jego wysokość około 60 -70 cm. 20. Rysia uważa się za zwierzę narodowe w Republice Macedonii i znajduje się on na rewersie monety. Jest on również zwierzęciem narodowym w Rumunii. 21. Wielkość rysia zależy od gatunku. Euroazjatycki ryś jest większy niż amerykański. 22. W środowisku naturalnym ryś euroazjatycki może przetrwać do 17 lat. 23. Rysie iberyjski jest wpisany na czerwoną listę IUCN jako zagrożony. Z liczbą dojrzałych osobników szacowaną na 156, ryś iberyjski jest jednym z najbardziej zagrożonych gatunków kotów na świecie. 24. Rysie mają dobre widzenie, co jest kolejnym ważnym zmysłem używanym podczas polowań. Ryś jest w stanie wykryć mysz z odległości 70 metrów. 25. W Europie ryś euroazjatycki był kiedyś na skraju wyginięcia, a w latach 1930-1950 jego liczba spadła do około 700. Prace nad rozmnożeniem gatunku powiodły się – z 10-krotnym wzrostem liczebności w ciągu ostatnich 50 lat. 26. Ryś jest mięsożercą. Zazwyczaj poluje na małe ssaki, takie jak zając, myszy, wiewiórki oraz ptaki. Większe gatunki rysia często polują na większe zwierzęta, nawet jak jelenie. 27. Długość ciała rysia wynosi od 65 do 110 cm, długość ogona od 5 do 23 cm. Masa ciała wynosi od 5 do 30 kg. Samce są o około 25% cięższe i większe od samic 28. Ryś euroazjatycki w zoo może dożyć 24 lat. Z czego znany jest ryś? Ryś jest samotnym kotem, który nawiedza odległe północne lasy Ameryki Północnej, Europy i Azji. Rysie są pokryte piękną, grubą sierścią, która utrzymuje je w cieple podczas mroźnych zim. Jakie zwierzęta zjadają rysia? Duże drapieżniki, takie jak wilki, są bezpośrednimi drapieżnikami rysia kanadyjskiego. Kojoty mogą również polować na rysia. Ile rysiów zostało na świecie? Szacuje się, że na wolności pozostało tylko 250 rysiów iberyjskich, który przetrwały w dwóch odizolowanych populacjach w południowej Hiszpanii. Czy ryś może zabić wilka? Rysie potrafią zabijać wilki, chociaż nawet duży dorosły samiec rysia naraziłby się na poważne ryzyko zabicia, gdyby próbował walczyć z wilczym stadkiem. W rzeczywistości, ryś nigdy nie zaatakuje wilczego stada. Jednak wilki nie zawsze są w sforach. Czy ryś atakuje człowieka? Rysie nie są niebezpieczne dla ludzi. Dlaczego rysie mają kępki na uszach? Nikt nie jest do końca pewien, jaka jest funkcja kępków usznych rysia. Niektórzy naukowcy uważają, że kępki działają jak włosy czuciowe, co pozwala na wykrywanie ruchów i otaczającego środowiska. Inni uważają, że kępki wzmacniają słuch rysia.
12. Głuptak niebieskonogi. Ich nazwa pochodzi od ich jasnoniebieskich nóg. Mają taki kolor, ponieważ pigmenty karotenoidowe pozyskiwane z pożywienia koncentrują się właśnie w ich stopach. 13. Mara patagońska. Być może wygląda jak mały kangur z króliczymi uszami, lecz Mara patagońska jest w rzeczywistości gryzoniem.

Aksolotl to najnowszy trend wśród akwaryjnych zwierząt domowych. Jego przyjazny wygląd oraz żywe, wyraziste kolory przyciągają uwagę i zwiększają popularność tego zwierzaka. Niestety często zwierzę to jest kupowane pod wpływem chwili lub np. próśb dziecka bez bliższego zaznajomienia się z jego potrzebami. Wskutek takiego postępowania wiele zwierząt tego gatunku wegetuje w domach, w nieodpowiednich dla nich warunkach. Jak wygląda aksolotl? Czym się żywi? Jak go pielęgnować i ile kosztuje? Wszystko o tym egzotycznym zwierzęciu w artykule poniżej. Zobacz film: "Pomysły na wspólne, rodzinne spędzanie czasu" spis treści 1. Aksolotl - co za zwierzę? 2. Jak wygląda aksolotl? 3. Czym się żywi? 4. Warunki hodowli 5. Ile lat żyje? 6. Ile kosztuje aksolotl? rozwiń 1. Aksolotl - co za zwierzę? Aksolotl, inaczej nazywany salamandrą meksykańską lub ambystomą meksykańską jest płazem wodnym, wyglądem przypominającym młode traszki. W odróżnieniu od nich jednak posiada nogi. Naturalnie występuje w Meksyku, a do krajów Europy przyjechał na początku XIX wieku. Preferuje zimną, bogatą w tlen wodę, uchodzi za zwierzę aktywne nocą. Co ciekawe, aksolotl w kulturze mezoamerykańskiej miał status świętego. Popularność tego zwierzęcia rośnie z roku na rok. Jego nietuzinkowy wygląd oraz urocze usposobienie sprawia, że coraz więcej osób decyduje się na zakup aksolotla. Niezwykłym zainteresowaniem cieszy się wśród akwarystów. 2. Jak wygląda aksolotl? Dorosły aksolotl mierzy od około 23 do 28 cm, choć zdarzają się osobniki większe, jednak zazwyczaj na wolności, gdzie ma najlepsze warunki do rozwoju. Zwierzę to ma czarne, niewielkie oczy, wiotkie kończyny i spłaszczoną płetwę ogonową, która pozwala mu poruszać się w wodzie. Jego głowa jest dość płaska, a szeroki pyszczek sprawia, że aksolotl sprawia wrażenie wiecznie uśmiechniętego. Płeć aksolotla możemy odróżnić obserwując wybrzuszenie w okolicy kloaki - u samic jest ono spłaszczone, u samców - wypukłe. Aksolotl występuje w wielu różnych odmianach kolorystycznych. Najpopularniejsze z nich mają kolor szary lub czarny, w takich barwach można najczęściej spotkać je w naturze, za inne kolory zaś odpowiadają najczęściej hodowle. Możemy spotkać się z aksolotlami w kolorze: białym; beżowym; cętkowanym; miedzianym; jasnoszarym z łatkami; złocistym; albinosy. Co ciekawe, aksolotle mają zdolność do regenerowania swoich organów i członków. Jeśli zwierzę to np. straci kończynę w wyniku oderwania czy ugryzienia, kończyna ta odrośnie. Również skrzela aksolotla regenerują się po uszkodzeniach. 3. Czym się żywi? W naturalnym środowisku aksolotl aby zdobyć pożywienie musi stanąć na czatach. Czy dostrzeże przepływającego skorupiaka, momentalnie przystępuje do ataku i zjada swoją ofiarę. Żywi się również bezkręgowcami i mniejszymi rybkami. Zdarza się, że zjada swoje potomstwo. W hodowli domowej jego pokarm stanowią larwy i insekty, jego przysmaki to: muchy; komary; dżdżownice; rureczniki; mączniki; ikry innych płazów; świerszcze; granulowany pokarm dla pstrągów. Młody aksolotl powinien jeść każdego dnia, dorosły zaś może być karmiony 2 razy w tygodniu. 4. Warunki hodowli Aksolotl powinien żyć w określonych warunkach, jeśli myślimy zatem o kupnie tego zwierzaka, powinniśmy wiedzieć, że: akwarium powinno być przestronne i duże; warto postawić je zacienionym miejscu, aby woda nie nagrzewała się; na dnie powinien znajdować się drobnoziarnisty piasek ok. 3 mm - aksolotl połyka wszystko na swojej drodze, więc kamienie i żwirek mogłyby doprowadzić do zatkania jelit i w efekcie śmierci zwierzaka; wymiary akwarium to ok. 80 x 35 x 40 cm - 100 l dla jednego aksolotla i minimum 100 x 50 x 40 cm - 200 l dla dwóch lub trzech zwierzaków; woda w akwarium powinna być filtrowana, aby utrzymać ją w czystości oraz zaopatrzyć ją w tlen; pamiętajmy również, aby zbyt mocno nie wprawiać jej w ruch, aby nie zestresować zwierzaka; woda w akwarium pod żadnym pozorem nie powinna być podgrzewana, aksolotl żyje w temperaturze 12 - 20°C, temperatura niższa mu nie zaszkodzi, wyższa zaś może doprowadzić do choroby, a nawet śmierci zwierzęcia; w jednej części akwarium możemy zainstalować słabe oświetlenie; w drugiej połowie powinien panować półmrok z uwagi na preferowane przez zwierzaka zaciemnione miejsca; woda w akwarium powinna mieć odpowiednie parametry: twardość - powyżej 7pH oraz zawartość azotanów - 0,5 g/1l; zbyt miękka woda może wybarwić aksolotla, co może spowodować duży stres u zwierzaka. 5. Ile lat żyje? Przy właściwej pielęgnacji aksolotl może żyć dość długo - średnia długość życia tego zwierzaka wynosi około 15 lat, minimum 8 - 10. Znane są nawet przypadki osobników, które przeżyły 25 lat. 6. Ile kosztuje aksolotl? Aksolotla meksykańskiego kupimy zwykle za 40 - 50 złotych, jednak cena jest uzależniona od wielkości zwierzaka oraz jego kolory - im rzadszy kolor, tym wyższa cena. Czasem może wynosić ona znacznie więcej niż 50 złotych. Warto mieć na uwadze, że jest to zwierzę towarzyskie, dlatego dobrze jest pomyśleć o zakupieniu parki. Należy zwrócić uwagę także na koszty akwarium oraz jego wyposażenia, które jest dla tego zwierzaka niezbędne. polecamy

Skocznik długouchy wygląda jak skrzyżowanie myszy, królika, świni i kangura. Skocznik długouchy jest rzadkim nocnym gryzoniem podobnym do myszy z nogami, wyjątkowo dużymi uszami i długim ogonem. Ciało zwierzęcia ma od 7 do 9 cm długości, a jego ogon jest dwukrotnie większy. Zwierzę zostało prawdopodobnie po raz pierwszy złapane

Utrata włosów z głowy czy ciała oficjalnie nosi nazwę łysienia. Może być wynikiem różnych zjawisk, tj. procesów naturalnych (sezonowość czy starzenie), dysfunkcji biologicznych (zaburzona równowaga witamin i minerałów), mutacji genetycznych, chorób czy pasożytów. Na szczęście zwierzakom i ptakom z naszej listy nie przeszkadza utrata włosów, piór czy futra. Czy wyglądają równie uroczo bez futra i pierza? Przekonajmy się. Królik Ten uroczy królik urodził się w 2009 roku i szybko stał się hitem Internetu z powodu braku futerka. Na szczęście po trzech miesiącach wyrosła mu pierwsza sierść i okazało się, że jest tak samo normalny jak jego puchate rodzeństwo. Niedźwiedź Dolores jest jedną spośród niedźwiedźić z niemieckiego zoo Leipzig, które doznały nagłej utraty włosów. Eksperci uważają, że jest to spowodowane defektem genetycznym, jednakże zwierzęta nie cierpią na inne przypadłości. Jeż Poznajdzie Betty, bezwłosą jeżycę z centrum ratunkowego Lisia Nora w Wielkiej Brytanii. Jest zdrowym i udanym stworzonkiem, pomijając to, że jest łysa z nieznanego powodu. Papuga Oscar to 35-letnia samiczka kakadu moluckiej, która cierpi na przypadłość dotykającą ptaki Chorobę Dzioba i Piór. Jej pióra tak ją denerwują, że sama się z nich oskubuje. Szop pracz U tych ssaków mogą występować infekcje pasożytnicze, takie jak świerzb czy grzybica, które powodują wypadanie włosów. W naturze to dość znane zjawisko. Wiewiórka Łyse wiewiórki nie są wcale niespotykane. Często tracą włosy z powodu chorób przenoszonych przez roztocza. ReklamaŚwinka morska Skinny to bezwłosa rasa świnek morskich. Patrząc na ich różowy kolor skóry nie trzeba wyjaśniać, dlaczego nazywa się je „świnkami”. Pingwin Ten mały pingwinek urodził się bez piór i został porzucony przez rodziców w akwarium w chińskiej prowincji Liaoning. Pracownicy akwarium stwierdzili, że brak piór jest spowodowany trudnościami w trawieniu pokarmu i i jego wchłaniania. Dzięki swemu właścicielowi, pingwinek zdołał wyhodować pierzastą sierść i został powtórnie przedstawiony swojej rodzinie. Szczur Bezwłose szczury rodzą się z powielania rozmaitych kombinacji genów. Z drugiej strony, łyse szczury laboratoryjne dostarczają naukowcom cennych informacji o upośledzonym układzie immunologicznym i genetycznych chorobach nerek. Szympans Szympansy, tak jak inne małpy, małpy człekokształtne i ludzie, czasem chorują na łysienie – chorobę, która powoduje utratę włosów z całego ciała. Te biedne stworzenia przyciągają spojrzenie turystów w zoo. Pies Oto nagie psy peruwiańskie. Machu Picchu (4-miesięczny szczeniak na zdjęciu powyżej) został zaoferowany prezydentowi USA, Barackowi Obamie jako zwierzę domowe. Obiecał on swoim córkom, że sprawi im zwierzaka, który zamieszka z nimi w Białym Domu, lecz pies musiał być hipoalergiczny, bo jedna z dziewczynek jest uczulona na większość ras psów. Nagie psy peruwiańskie to idealny wybór dla alergików, ponieważ nie mają włosów. Wombat Poznajcie Karmann – osieroconego wombata z Australii. Wombaty powinny przebywać w torbie mamy, do czasu ukończenia siódmego miesiąca życia. Jednakże biedna Karmann została wyciągnięta z torby umierającej mamy, gdy miała 3 miesiące, dlatego jest bezwłosa. Pawian Łysą samicę pawiana zauważono w wiejskich okolicach Zimbabwe. Zwierzę prawdopodobnie straciło włosy z powodu łysienia. Jednakże nie jest to do końca wiadome, gdyż małpę dostrzeżono w dziczy. Kangur To malutkie stworzenie to Sabrina, kangurzyca porzucona przez matkę w Parku Serengeti w Niemczech. Zwierzętom tym nie wyrastają włosy, dopóki nie wyłonią się z torby mamy. Bezwłosa Sabrina musi przytulać się do ciepłego ciała lub leżeć w kocu, by nie przemarznąć. Chomik Brak włosów bezwłosych chomików syryjskich jest spowodowany zaburzeniem genetycznym. Łyse chomiki rodzą się jedynie z łysych rodziców, dlatego nie powinny się one rozmnażać. źródło Reklama
eQvdy.
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/96
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/393
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/153
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/224
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/345
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/155
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/331
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/197
  • 9q5r6nb2su.pages.dev/172

    • jak wygląda rak zwierze