1. Omówienie inwokacji - Inwokacja otwiera utwór "Pan Tadeusz" - charakteryzuje ją podniosły styl - zamiast do muz lub Boga z prośbą o natchnienie, pisarz zwraca się w inwokacji do Litwy, swojej ziemi ojczystej oraz do Matki Boskiej, wyrażając tęsknotę za utraconą ojczyzną.Litwo, Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie; Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie. Panno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem! Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem (— Gdy od płaczącej matki, pod Twoją opiekę Ofiarowany martwą podniosłem powiekę; I zaraz mogłem pieszo, do Twych świątyń progu Iść za wrócone życie podziękować Bogu —) Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono!... Tymczasem, przenoś moją duszę utęsknioną Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych, Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych; Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem, Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem; Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała, Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała, A wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą Zieloną, na niej zrzadka ciche grusze siedzą. Czytaj dalej: Niepewność #Wiersze do recytacji dla dzieci #Wiersze na konkurs recytatorski #Pan Tadeusz 1 user explained Pan Tadeusz - Inwokacja meaning.. Potrzebuję angielską wersję tych dwóch wersów Pana Tadeusza.. This important edition will prove .Mickiewicz, Adam, Pan Tadeusz: podobizna rękopisów, (Pan Tadeusz: Photographs of Manuscripts) edited by T. Mikulski (Wrocław 1949).. Adam Mickiewicz.. Opacki, Ireneusz, Pomnik i wiersz..
Epopeja narodowa (inaczej epos narodowy) to bardzo specyficzny gatunek literacki. Jego specyfika polega na tym, że zwykle w danej kulturze (kulturze jednego narodu) występuje tylko jeden taki utwór. Jest to powieść, mit lub poemat tak istotny dla danej społeczności, że nie może mieć sobie równych. Polską epopeją narodową jest niezaprzeczalnie Pan Tadeusz autorstwa naszego wieszcza narodowego – Adama Mickiewicza. Przyjrzyjmy się temu, jak ów wielki poemat wpisuje się w cechy gatunkowe epopei. Cechy epopei narodowejCechy epopei w Panu TadeuszuInwokacjaOpis przełomowego momentu w historii naroduŚwiat przedstawionyCechy epopei narodowejPrzypomnijmy sobie na początek, czym powinno charakteryzować się dzieło, by mogło pretendować do miana epopei narodowej. Przede wszystkim jest to utwór epicki, chociaż w przeważającej większości przypadków spisany jest w formie wierszowanej. Nie może on gatunkowo przynależeć do liryki, przy której najczęściej używa się wiersza, gdyż posiada złożony, wielowarstwowy świat przedstawiony, realistycznych bohaterów, akcję, itp. Ponadto epopeja nie może dotyczyć dowolnego tematu. Utwór taki powinien opowiadać o bardzo konkretnej zbiorowości (najczęściej grupie etnicznej lub narodzie). W dodatku musi opisywać pewien specyficzny moment z historii takiej zbiorowości, moment przełomowy, ważny z perspektywy dalszego jej wzorem eposu w naszym kręgu kulturowym są dzieła przypisywane Homerowi – Iliada i Odyseja. To właśnie te dzieła ukonstytuowały większość cech, które powinien posiadać „modelowy” epos. Jedną z takich cech jest obecność inwokacji, czyli początkowego fragmentu tekstu, który jest apostrofą autora do jakiejkolwiek instancji wyższej z prośbą o pomoc w stworzeniu dzieła, o natchnienie, itp. Całość eposu powinna stanowić kunsztowny przykład języka artystycznego najwyższej próby, być po prostu wybitnym dziełem literackim. Sprawdźmy, jak w te cechy wpisuje się utwór Mickiewicza. Cechy epopei w Panu TadeuszuInwokacjaNie trzeba daleko szukać, by sprawdzić, czy poemat Mickiewicza spełnia najbardziej podstawowy warunek bycie eposem narodowym. Większość Polaków zna słowa inwokacji od bardzo wczesnego dzieciństwa. Mickiewicz zwraca się w niej do Matki Boskiej Ostrobramskiej, która jest dla niego jednym z najważniejszych i najwyraźniejszych symboli narodowych. Tym istotniejszych, że w czasie zaborów tylko takie symbole potrafiły utrzymać przy polskości. Zwyczajowo przyjmuje się, że inwokacja w Panu Tadeuszu rozpoczyna się słowami „Litwo! Ojczyzno moja, ty jesteś jak zdrowie”, a kończy słowami „Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą”.Opis przełomowego momentu w historii naroduW przypadku tej cechy również nie można mieć większych wątpliwości co do tego czy jest ona spełniona w Panu Tadeuszu. Bezwzględnie tak. Dzieło Mickiewicza opowiada o narodzie polskim w momencie, kiedy kraj znajduje się pod zaborami. Jest to dopiero druga dekada po trzecim rozbiorze, romantyzm osiąga apogeum, wiara w powodzenie powstań narodowych jest niemal nie do podważenia. W dodatku jest to czas wielkich triumfów militarnych Napoleona, w którego wlepione są oczy całej Europy, a w którego postaci Polacy upatrują szansy na odzyskanie wolności i suwerenności narodowej. Świat przedstawionyPan Tadeusz to bez wahania dzieło epickie. Jest to po prostu powieść spisana wierszem (charakterystycznym trzynastozgłoskowcem). Posiada wszystkie cechy epiki: realistyczny świat przedstawiony, który jest dodatkowo uprawdopodobniony tym, że Mickiewicz wspomina Litwę z czasów własnej młodości. Poemat jest wielowątkowy, posiada realistycznych bohaterów (zarówno bohatera zbiorowego jak i bohaterów partykularnych) oraz wielowątkową fabułę. Mamy tu do czynienia dodatkowo z wieloma opisami nie tylko litewskiej przyrody, lecz także obyczajów szlacheckich, zawodów, urzędów, potraw, ubrań czy nawet sprzętów domowych użytkowanych we dworze. Ta wielopłaszczyznowość świata przedstawionego czyni z Pana Tadeusza dzieło prawdziwie panoramiczne, czyli takie, na podstawie którego można poznać pełną perspektywę społeczeństwa żyjącego w danym miejscu i w konkretnym czasie.
Pan Tadeusz jest wyrazem mickiewiczowskiego utęsknienia za rodzinnymi stronami, za ojczyzną. Niemożność powrotu do kraju powodowała, że pisarz często odbywał podróże wyobraźni, realizowane w marzeniach. W Panu Tadeuszu miały być zawarte wspomnienia o świecie, do którego emigranci mieli już nigdy nie powrócić.
Wersyfikacja: Utwór pisany wierszem sylabicznym, trzynastozgłoskowcem, ze średniówką po siódmej sylabie i ze stałym akcentem na przedostatnią sylabę każdego wersu. „W tem usłyszeli odgłos rogów i psów granie” [Ks. IV, 89] _’ _ _ _’ _ _’ _ | _’ _ _’ _ _’ _ Mickiewicz zastosował rym żeński, parzysty aa bb cc. „W tem usłyszeli odgłos rogów i psów granie, {a} Zgadują, że się ku nim zbliża polowanie, {a} I pomiędzy gałęzi gęstwę, pełni trwogi, {b} Zniknęli nagle z oczu jako leśne bogi. {b} W Soplicowie ruch wielki; lecz ni psów hałasy, {c} Ani rżące rumaki, skrzypiące kolasy” {c} [Ks. IV, 89-94] Środki stylistyczne (wybrane przykłady): 1. apostrofa – to bezpośredni i patetyczny zwrot do bóstwa, osoby, upersonifikowanej idei lub przedmiotu. W Panu Tadeuszu to pierwsze słowa inwokacji: „Litwo! Ojczyzno moja!” [Ks. I, 1] 2. porównanie – uwydatnienie jakiejś właściwości opisywanego zjawiska przez wskazanie na jego podobieństwo do innego, np. „Porwał się i Tadeusz jak żądłem ukłuty” [Ks. V. 233] 3. porównania homeryckie – to rozbudowana forma porównania do rozmiaru samodzielnego obrazu, np.: „Jak biały ptak zleciała z parkanu na błonie I wionęła ogrodem, przez płotki, przez kwiaty” [Ks. I, 1240125] 4. antropomorfizacja – polega na przypisaniu zjawiskom natury cech i zachowań właściwych człowiekowi, np. „szepnęły wiotkim skrzydłem nietoperze” [Ks. VIII, 21] 5. epitety – wyrazy określające rzeczowniki, np. „młoda dziewczyna”, „wysmukła postać”, „Żyd stary” 6. archaizm – wyrazy, które już wyszły z powszechnego użycia, np. „zaiste”, „mopanku” 7. metafora – zestawienie wyrazów obcych znaczeniowo, by pokazać ich podobieństwo, np. rozbudowany opis stawów porównanych do pary kochanków w Księdze VIII8. personifikacja – nadanie przedmiotom bądź zjawiskom postaci ludzkiej, np. „Między stawami w rowie młyn ukrycie siedzi; Jako stary opiekun, co kochanków śledzi, Podsłuchał ich rozmowę, gniewa się, szamoce, Trzęsie głową, rękami, i groźby bełkoce” [Ks. VIII, 621-624] XXaxWTU.